Arme kiezer in Den Helder

Natuurlijk gingen we stemmen, dat is een burgerplicht en natuurlijk meegewerkt om mensen naar de stembus te krijgen, hoopvol als altijd, uitkijkend naar wellicht een andere koers, nieuwe input, betere benadering. Hopend op reflectie van de partijen die terugkijkend naar de afgelopen jaren, de hand in eigen boezem steken in plaats van dat de pot de ketel verwijt en lering trekt uit eigen en andermans fouten. Vandaag, zes weken na de verkiezingen, is er weinig meer over van die hoop. Gekonkel en gekronkel, het azen op een zetel door zowel linkse als rechtse partijen, zowel van de oude stempel als de nieuwe orde, voordringen, op de borst klopperij, een op hoge poten vertrokken formateur en heel veel betweterij later, lijkt Den Helder stuurlozer dan ooit. Rancune, oud zeer, frustratie, het zijn stuk voor stuk slechte raadgevers. Uiteraard liggen termen als ‘belang van de inwoners’, ‘stadsbelang’ en ‘integriteit’ alle politici voor in de mond bestorven, maar dan wel allemaal op hún manier en zoals zij het willen. Van een handreiking naar elkaar, begrip en openheid valt tot nu toe nog niets te bespeuren. Wat overblijft is teleurstelling voor de burger, die zich voor de zoveelste keer niet serieus genomen voelt. Aan de kant geschoven ziet men toe hoe de gemeenteraad zich gedraagt als een kleuterklas waar iedere kleuter de bal wil hebben zonder de spelers echt te leren kennen, laat staan hoe het fair gespeeld kan worden. Met een gevoel van ‘of je nu door de hond wordt gebeten of door de kat wordt gekrabd’ kan de burger slechts met lede ogen toezien hoe we wederom vier moeizame jaren tegemoet gaan waar het elkaar bevechten en de eigen zin doordrammen belangrijker lijkt dan de stad besturen. Eén ding is zeker, ik zal nooit meer vragen of iedereen wil gaan stemmen, twijfel zelfs of ik het zelf ooit nog ga doen, want hoe belangrijk dat op zich ook is, het is zinloos als je stem slechts onderdeel van een patstelling wordt. Een schip met twaalf kapiteins komt nergens aan, maar dobbert uiteindelijk stuurloos rond en loopt het risico te zinken. En nee, deze column is niet uit naam van iedereen, maar voor degenen die zich net als ik in radeloosheid afvragen, hoe ondanks alle welwillendheid en inzet die er ongetwijfeld ook aan ten grondslag ligt, de kloof tussen politiek en burger ooit nog kan leiden tot werkelijk vertrouwen.